دفتر را برد گذاشت رو به روش گفت:

"بیا این همه نمره بیست"

بغض گلویم را گرفته بود؛ بغضی سنگین.

رو به قاب عکس کرد و گفت: «مگه نگفتی هر وقت نمره بیست بگیرم جایزه می دی؟»

بعد با اون چهره و نگاه معصومانه اش رو به من کرد و گفت: "مامان من جایزه نمی خوام فقط بگو بابا بیاد خونه"

دیگه نتوانستم جلوی اشکم را بگیرم.

رفتم قاب عکس عبدالله را از روی تاقچه برداشتم و گذاشتم توی کمد.